Na een half jaar is ‘t tijd voor een beoordeling in de vorm van een assessment. Hiervoor moet ik een les van een half uur geven die een assessor vervolgens met mij evalueert. Daarna bepaalt de assessor, aan de hand van les, gesprek en mijn digitale portfolio, op welk niveau ik de zeven leerkracht-competenties beheers.
De avond voor de test overdenk ik mijn ervaringen als deeltijdstudent aan de Pabo tot nu toe. De grappige opmerkingen van de kinderen uit mijn stageklas en de leuke lessen die ik heb mogen geven, gaan door mijn hoofd. Aan de ene kant is mijn overstap naar het onderwijs me goed bevallen. Ik vind het erg leuk om mijn creativiteit te kunnen gebruiken en de sociale kant van het vak staat me ook zeker aan. Lesgeven geeft me het gevoel dat mijn werk direct gewaardeerd wordt, maar ook dat ik midden in de maatschappij sta en mijzelf actief moet opstellen om iets moois te bereiken.
Toch zijn een aantal dingen mij ook tegengevallen. Ik vond het lastig om de competenties te doorgronden. Wanneer ben ik nu precies ‘interpersoonlijk competent’? En hoe bewijs ik dit? Omdat ik het gewend ben om juist heel theoretisch te werken, had ik ook moeite met het praktische gehalte van de studie. Soms voelde ik me betutteld en niet uitgedaagd. En dan was er de verandering in mijn levensstijl. Mijn inkomen werd opeens weer dat van een student. De status die ik in mijn werk als jurist meestal automatisch kreeg toebedeeld, leek als student opeens iets van een ver verleden.
Nou werd ik erg creatief met weinig centjes en heb ik nooit zo om status gegeven. Ook bleek het best nuttig om bepaalde praktische vaardigheden eens aangeleerd te krijgen (in plaats van zelf uit te vogelen) en was het leerzaam om bewust en kritisch naar mijn eigen ideeën en prestaties te kijken. Verder beviel het praktisch bezig zijn eigenlijk net zo goed als het gesnuffel in de boeken.
Maar toch. Na het assessment, waarin mijn beoordeling mij nogal tegenvalt, bespreek ik mijn twijfels met een medestudente. Alhoewel ze de twijfels wel begrijpt en ze zelfs deelt, zegt ze ‘Natuurlijk ga ik door. Er zijn zoveel mooie kanten en ik heb er nu al zoveel voor moeten doen.’ Dat zet me aan het denken…. Zal ik stoppen of zal ik…?
Wil je weten wat ik besloten heb? Je leest het in mijn volgende blog!
